Prosecco bij zonsondergang

Prosecco bij zonsondergang
blog van Tatum a Trieste

Stel je voor: je staat te wachten bij de broodafdeling van de Jumbo. Voor je staat een jonge vrouw vol verwondering het assortiment te bestuderen. ‘Wauw, is dat écht een frikandellenbroodje?’ hoor je haar aan het meisje achter de balie vragen. ‘En je hebt ook een variant met currysaus?!’, gaat ze verder. Ze spreekt goed Nederlands, maar haar zuidelijk accent verraadt haar afkomst. Je houdt je lach in, glimlacht vriendelijk en hoopt maar dat ze niet zal vragen waar dit culinaire hoogstandje van is gemaakt.

Ik denk dat bovenstaand passage wel goed omschrijft hoe ik me de afgelopen weken heb gedragen in de Italiaanse supermarkt. Duizend soorten verse pasta, drieduizend soorten prosciutto, tienduizend soorten kaas. Waar te beginnen? Nee, denk maar niet dat je in een paar minuten je spesa kunt fare.

Bij het bezoeken van kerken en musea droop mijn toerist-zijn er nog veel sterker vanaf. Alles vond ik mooi. Alles wilde ik begrijpen. Ik denk dat de gids nog nooit heeft meegemaakt dat iemand zó aan zijn lippen hing en zó ver doorvroeg dat hij met zijn mond vol tanden stond. Of dat een buitenlandse hem überhaupt met nadruk vroeg om de rondleiding in het Italiaans, en niet in het Engels, te geven.

Ze zeggen dat je, wanneer je langere tijd in het buitenland verblijft, door verschillende fases gaat. Eerst komt de honeymoon fase, waarin je alles geweldig vindt en nooit weer wilt vertrekken. Dan komt er een dipje: het nieuwe is er van af en je begint een beetje heimwee te krijgen. Vervolgens stabiliseer je op het punt waarop je de mooie – en minder mooie – kanten van je verblijfplaats accepteert.

Ik ben inmiddels zeven weken in Trieste – en nog altijd niet uitgekeken. Iedere dag ontdek ik nieuwe cafeetjes, zoals het Caffè dei Libri, waar ik, omringd met oude boeken, de lekkerste Capo in B dronk. Genietend van mijn ijsje van de gelateria, liep ik in de volle zon langs de kust van Barcola. Al tramonto zat ik met collega’s bij Caffè degli Specchi, waar ik met uitzicht op Piazza d’Unità een verse Romeo e Giulietta thee bestelde. De aperitivo beviel mij zo goed dat ik dit twee dagen later herhaalde, nu echter proostend met een prosecco (en een leuke Italiaanse jongen).

Nee, ik geloof dat ik een uitzondering ben op de regel: ik blijf voor altijd in de honeymoon fase.

Bella Trieste, non mi stancherò mai di te.

——————————————–

Geschreven door Tatum Paauwe

Terug naar hoofdpagina Tatum a Trieste