Voor altijd een meisje van Trieste
Voor altijd een meisje van Trieste
blog van Tatum a Trieste
Donderdag 22 juni, Trieste. Mijn Barbie-roze koffer ligt pontificaal opengeklapt in mijn appartement. Ik zet nog een moka en zucht. Het is tijd om te pakken.
Vier maanden Trieste waren niet genoeg voor mij. Ik keek mijn vader lief aan en boekte nog een maandje bij, maar nu moet ik er toch echt aan geloven. Nederland wacht op me.
De dag dat ik aankwam op het Ronchi dei Legionari lijkt wel gisteren. Ik weet nog dat ik niet sterk genoeg was mijn eigen koffer te tillen, en de eerste de beste Italiaan aansprak om me te helpen bij de bagageband. Hij vond het wel schattig, volgens mij, maar ik nam mezelf voor: op de terugweg ben ik sterk genoeg om het zelf te doen.
Dat ik afgelopen maanden gegroeid ben, is wel zeker. Ik heb zó veel nieuwe mensen ontmoet, die mij hebben geïnspireerd met hun kennis en visie op het leven. Ik ben ondergedompeld in de wereld van taal en vertaling, heb mijn passie gevonden voor het lesgeven. Uit mijn comfort zone getreden, in Slovenië beland, mijn zicht verloren maar nu zie ik het heel helder in:
Me la cavo.
En ja, ik ga Trieste missen. Mijn lieve collega’s, de gemotiveerde studenten, de ontmoetingen met schrijvers en vertalers uit de hele wereld. Mijn wandelingen langs de kust, het kasteel van Miramare, de Strada Napoleonica en het uitzicht over de bergen. De geur van vers gebrande koffie, de melodie van de Italiaanse taal, het leven in de stad. Ook mijn Italiaanse buurman, die overduidelijk marihuana rookt, maar wel iedere avond mijn fles acqua frizzante openmaakt. Ik ga het allemaal missen.
Wanneer je je ergens heel erg goed voelt, wil je daar het liefst aan vasthouden. Soms moet je stoppen op het hoogtepunt, erop vertrouwen dat er nieuwe kansen komen. Ik heb er vrede mee om te vertrekken, want er is niets of niemand die mij deze herinneringen kan afnemen.
En zo vul ik mijn koffer. Met herinneringen, inspiratie, bijzondere ontmoetingen en vooral heel veel levenslust. Het vonkje dat is aangegaan, neem ik mee naar Nederland, zal ik altijd bij me houden.
Dankjewel, Trieste. Dankjewel voor je gastvrijheid, je warmte en je wijze lessen. Dit is geen afscheid. Ik beloof je: op een dag kom ik terug, en dan drinken we samen een Capo in B aan het Canal Grande.
Ik sla mijn koffer dicht, en sluit daarmee het laatste hoofdstuk van mijn Trieste-avontuur. Er komt een deel 2, dat voel ik aan alles. Ik veeg een traan weg.
Waar ik ook ga, ik blijf voor altijd een meisje van Trieste.
.
—
Geschreven door Tatum Paauwe
Terug naar hoofdpagina Tatum a Trieste