Thuiser dan thuis

Februari 2023

Benvenuta all’università! Mijn eerste dag op de Universiteit van Trieste was een feit. Vandaag zou ik dan eindelijk mijn nieuwe collega’s ontmoeten en een rondleiding krijgen op de plek waar ik de komende maanden zou doorbrengen.

Ik wurmde mij langs groepjes studenten om de afdeling Nederlands te vinden. Ondertussen hield ik stiekem mijn oren gespitst, want ik vond het prachtig om het Italiaans te horen, en dat ik het feilloos kon verstaan, deed me goed.

Toen ik mijn professoren leerde kennen, werd ik alleen maar enthousiaster. Waar eerste ontmoetingen normaal gesproken gekenmerkt worden door ongemakkelijke stiltes en slappe handjes, kwam ik hier in een warm bad terecht. Was het de Italiaanse gastvrijheid, waardoor ik mij meteen welkom voelde?

Nederlands en Italiaans wisselde zich moeiteloos af. Het taalniveau was zo hoog dat ik niet meer wist wie er oorspronkelijk ‘Italiaan’ en wie ‘Nederlander’ of ‘Vlaamse’ was. Maar eigenlijk maakte dat ook niet uit: we deelden een passie, een enorme passie voor taal en cultuur. En ik vond het fascinerend.

Een rondleiding volgde, beginnend bij de bibliotheek. De geur van papier doordrong mijn neusgaten, en ik speurde nieuwsgierig door de enorme rijen boekenkasten. Linguistica, filologia, dizionari, sintassi… Studenten zaten ijverig te werken, diep met hun neus in de boeken. Ik dacht dat ik een vreemde eend was, maar blijkbaar was mijn soort nog niet uitgestorven.

Het hoogtepunt? Dat waren de lokalen voor het simultaan tolken. Middenin een grote, ronde tafel met microfoon en luisterapparatuur. Daaromheen verschillende geluiddichte tolkencabines met headset en microfoon. Daarvandaan zouden de masterstudenten à la minute moeten vertalen naar hun brontaal, een zeer intensieve en uitdagende taak. Of te wel: dit is de oefenruimte voor de échte carrièretijgers die later voor het Europees Parlement zullen werken. ‘Incredibile’, zei ik, terwijl ik met grote ogen rondkeek. Ik voelde mij net een kind in de snoepwinkel.

Na mijn kennismaking liep ik zelf nog rondje door het gebouw. Sloveno, russo, inglese, tedesco, francese… er werd een enorm scala aan talen onderwezen hier, aan kennis en ambitie geen gebrek. Terwijl ik de trappen afdaalde, bedacht ik me dat ik me lange tijd niet zo geïnspireerd had gevoeld. Hier zou ik wel aan kunnen wennen. Ja, hier voelde ik me thuis. Of eigenlijk: hier voelde ik me thuiser dan thuis.

Geschreven door Tatum Paauwe

Terug naar hoofdpagina Tatum a Trieste